Γράφει η ΜΑΡΙΑ Α. ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική Λειτουργός
|| αποκλειστικό ||
Ξεφυτρώνουν κάτι μέρες από’ κει που δεν το περιμένεις. Το περιμένεις δηλαδή, απλά δεν το ‘χεις καταλάβει!
Που να μην θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και να κάνεις επειγόντως όλα τα καθέκαστα: μπάνιο, καφές, γκαρνταρόμπα… και μετά έξω από την πόρτα και καθοδόν για τη δουλειά.
Νομίζω σε όλους έχει συμβεί.
Όχι γιατί απαραίτητα έχουμε τις μαύρες μας. Ούτε γιατί είμαστε αναξιόπιστοι επαγγελματίες και θέλουμε να λουφάρουμε. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλό.
Θέλουμε απεγνωσμένα, χωρίς δεύτερες σκέψεις ή περιθώρια για αναβολές, να αφιερώσουμε τη μέρα στον εαυτό μας. Να τον φροντίσουμε, να απολαύσουμε όλο αυτό το τελετουργικό του ξυπνήματος σε slowmotion και μετά να τον αφιερώσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Όλο αυτό, το άνωθεν παράδειγμα της σύντομης και ελαφρώς ενοχικής δραπέτευσης από την αυτιστική καθημερινότητα, προσπαθεί να ξεγυμνώσει την έκδηλη ανάγκη του ατόμου, να είναι ο εαυτός του.
Η μήπως όχι;
Πόσες φορές έχετε ακούσει από κάποιον τρίτο να σας λέει:
“Δεν το περίμενα αυτό από ’σένα “
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έστω σε έναν από αυτούς.
– Κατά πάσα πιθανότητα, μη σημαντικό για εσάς-
Θα απαντήσατε ή ως επί το πλείστον πολύ θα θέλατε να αντιγυρίσετε το εξής:
“Δεν το περίμενες, διότι δεν με ξέρεις αρκετά καλά. Στην πραγματικότητα βλέπεις αυτό που θέλω να σου δείξω, και αυτό δεν είμαι εξ’ ολοκλήρου εγώ. Είναι απλά ένα προσωπείο και κάτι από μένα, χωρίς απολύτως εμένα”.
Κατά τον γνωστό ιατρό/ψυχολόγο Κάρολο Γουστάβο Γιούνγκ, όλοι κατά τη διάρκεια της ζωής μας, φέρουμε τουλάχιστον ένα προσωπείο, την Περσόνα. Η Περσόνα, προβάλλει σε όλους τους άλλους αυτό που θέλουμε να δείξουμε, καλύπτοντας ταυτόχρονα αυτό που είμαστε.
Σίγουρα κάτι τέτοιο στο επίπεδο της επαγγελματικής δραστηριότητας καθώς και του ευρύτερου κοινωνικού γίγνεσθαι να είναι καλό. Και αυτό διότι αν υποθέσουμε ότι ένα άτομο είναι παντού και πάντα ο εαυτός του, δυνητικά θα μπορούσε να κατασταθεί ευάλωτος και εύκολος στόχος, σε τρίτους που περιμένουν να υπερεκτεθεί, για να τον αποδοκιμάσουν, ή τέλοσπάντων να τον ζημιώσουν κάπως. Όλα είναι πιθανά.
Αδιαμφισβήτητα λοιπόν η περσόνα, αποτελεί από μόνη της τον 12κατο μηχανισμό άμυνας που ο Freud δεν κατάφερε να εντάξει τελικά στους υπόλοιπους έντεκα….
Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που έχουν έναν τρόπο για όλα; Πού κουβαλούν παντού τις ίδιες συμπεριφορές και παρουσιάζουν το ίδιο φαίνεσθαι;
Τι θα ήταν προτιμότερο για τους περισσότερους από εσάς, γυρνώντας το βράδυ στο σπίτι; Ή ακόμα καλύτερα, τι πιστεύετε ότι περιμένουν οι δικοί σας – άλλοι;
Να ξεκολλήσετε το ψεύτικο χαμόγελο που κουβαλούσατε όλη μέρα και αδίκως να ξεσπάσετε πάνω τους;
(αλλά να εκφράσετε κάτι, έστω και λάθος)
Ή μήπως να αναρωτιούνται:
“Τώρα αυτός θέλει να με φιλήσει ή να με χαστουκίσει;”
Η αλήθεια είναι ότι στους πολύ δικούς μας ανθρώπους , χρωστάμε και τον κακό μας χαρακτήρα και την ηλίθια συμπεριφορά μας! Έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να μας απομυθοποιήσουν. Να μας εξισώσουν με τα λάθη και τα ελαττώματά μας, για να μας απαλλάξουν τελικά από την πρώτη ωραιοποιημένη αλλά και απρόσωπη εντύπωση, που γεύονται από εμάς.
Άλλωστε πώς θα νιώσουν ασφαλείς; πώς θα δείξουν εμπιστοσύνη; Πώς θα νιώσουν ασφάλεια;
Η αυτό-αποκάλυψη δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Κάποια στιγμή θα τσαλακωθεί και ο άλλος, θα ανοιχτεί, θα αποφασίσει να εκτεθεί και ο ίδιος.
Ποιοι είναι τελικά οι ατσαλάκωτοι;
Ίσως είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να είναι υπέροχοι σε όλα. Κουβαλούν επάνω τους ελάχιστη αυτογνωσία και πολλαπλά συμπλέγματα. Επαναλαμβάνουν και αναπαράγουν τις ίδιες συμπεριφορές χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις μεταξύ τους κάθε φορά.
Γι’ αυτό συναισθηματικά δεν αναπτύσσονται, διότι λειτουργούν αυτιστικά, πιθανόν οδεύοντας εντός των ορίων της ψυχοπαθολογίας.
Είναι βέβαιον ότι έχουμε συναντηθεί με πολλούς από αυτούς, καθώς είναι της διπλανής πόρτας. Το θέμα είναι αν θα επιλέξουμε να διασχίσουν τη δική μας ή αν σε τελική ανάλυση εμείς οι ίδιοι παραμένουμε κρυμμένοι πίσω από αυτήν…
Όσο υπάρχουν Κοινωνικοί Λειτουργοί με όραμα…
ΜΑΡΙΑ Α. ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική Λειτουργός
