ΚΡΗΤΗ: ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΟ ΑΠΟΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική λειτουργός

|| αποκλειστικό ||

Αν ο Χατζιδάκις φοβήθηκε τη μνήμη και τη σκότωσε, τότε ίσως ήταν πραγματικά ένας ελεύθερος και πολύ γενναίος άνθρωπος.

Εγώ μόνο  την πότισα με λίγο αιθέρα και την κοίμισα φοβούμενη μην ξεθωριάσει.

Πρώτες αποκοιμήθηκαν κάποιες λέξεις, που τόσο ομαλά είχαν ενταχθεί στο λεξιλόγιο ενός πεντάχρονου:

“βάλε *παντέρμο κάτι επάνω σου γιατί θα *ποθιάξεις”

ή

“αν γεμίσεις με *θρουλίδια το τραπέζι, να το καθαρίσεις μόνη σου”

Αυτά και πολλά άλλα ιδιώματα, ήταν οι κώδικες επικοινωνίας με την κρητικιά γιαγιά μου, τα οποία η μνήμη μου απώθησε με μεγάλη διακριτικότητα, λόγω της  αδίστακτης αναπτυξιακής διαδικασίας. Εδώ που τα λέμε είναι κουραστικό να σε κοροϊδεύουν ανελλιπώς οι συνομήλικοί σε σχολείο και παρέες για τον αστείο και παράξενο κατ’ αυτούς τρόπο που καταφέρεσαι  λεκτικά.

Και μολονότι εξακολουθούσα να  συνεννοούμαι με τη γιαγιά ακριβώς το ίδιο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά, ως δια μαγείας, οι έννοιες και τα νοήματα, ξέφυγαν από την ενσυνείδητη διαδικασία. Ξεχάστηκαν από το μυαλό και πέρασαν στη ψυχή.

Χρειάστηκαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια για να επιστρέψω σε έναν τόπο, που δεν είχα πατήσει ποτέ το πόδι μου. Ήταν τότε που οι λέξεις ντύθηκαν με ουσία, οι σχέσεις έγιναν ζωής, μα πάνω απ’ όλα επικρατούσε η αίσθηση ότι το ίδιο το μέρος σε είχε επιλέξει για να μείνεις οπωσδήποτε εκεί, χωρίς να σε απορρίπτει χωροχρονικά.

Μιλάμε πάντα για την μαγευτική, άναρχη και εναλλακτική πόλη του Ηρακλείου, ούσα βεβαία  ότι τους παραπάνω επιθετικούς προσδιορισμούς οικειοποιούνται οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί που έχουν περάσει από εκεί.

Οι πρώτοι που συνάντησα  ήταν η  Άννα και ο Λάμπρος. Ψάρακες ακόμη, όπως  όλοι μας άλλωστε, περιφερόντουσαν από τη μία άκρη της σχολής στην άλλη. Άγχος για το πρόγραμμα σπουδών, άγχος για τη διαδικασία εγγραφών και άγχος για την κοντή κοκκινομάλλα γραμματέα τη Λιλίκα που κάπνιζε το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο και μας περιεργάζονταν αδιάκριτα πίσω από τα κακόγουστα οβάλ γυαλιά της.

Μετά ήρθαν και άλλοι πολλοί όπως η  Όλγα με την ακατάσχετη φλυαρία, ο Μανώλης με τον χαριτωμένο κυνισμό, η Μυρτώ η γεωπόνος και η γάτα της η Φάτσα, ο αμφιλεγόμενος και κουτσομπόλης γείτονας Αντώνης από το Καστελλόριζο.

Πάντως είναι άξιον λόγου πόσοι πολλοί άνθρωποι μπορεί να περάσουν από τη ζωή ενός φοιτητή και ακόμα πιο περίεργο ποιοι είναι τελικά αυτοί που θα παραμείνουν.

Γι’ αυτό και οι μνήμες συνδέονται εξ ολοκλήρου με τον τόπο, τις μυρωδιές, τις γεύσεις και τα χρώματα.

Αν βρισκόμουν ακόμη εκεί, φαντάζομαι θα ήταν οκτώ το πρωί και θα κατέβαινα κέντρο. Ίσως έπαιρνα και τη φίλη μου την Ιωάννα μαζί. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα έλεγε όχι για μία τελευταία βόλτα από τον Εσταυρωμένο μέχρι τον Πόρο (περιοχή του Ηρακλείου) με τα πόδια.

Λίγο πριν τη Χανιόπορτα ίσως κάναμε μία παράκαμψη στη Μίνωος και στο μικρό αιγυπτιακό μαγαζάκι του κυρίου eisha hamoud για λίγο χειροποίητο μελιτζανάκι τουρσί και αραβικές πίτες.

Και μετά;

Μετά θα συνεχίζαμε, παιρνόντας μέσα από τη λεωφόρο Καλοκαιρινού προβληματισμένες σε πιο φούρνο ή mini patisserie θα κάνουμε στάση.

Μπορεί στο πρατήριο του Σαβοϊδάκη για ολόφρεσκο κρουασάν βουτύρο με χειροποίητη πραλίνα σοκολάτας, ή ακόμη και στον Κρητικό φούρνο για λίγη φουντουκόπιτα. Φυσικά όμως -και ότι και να λέμε -καταλήγουμε στην σταθερή  all time classic επιλογή: λουκουμάδες από τα επτά αδέλφια!

Προσεγγίζουμε την αγορά, μπαίνοντας από Πλατεία Κορνάρου. Εκεί, ακόμη και αν κάποιος δεν είναι ο κατεξοχήν πρωινός τύπος, θέλοντας και μη θα ξυπνήσει, καθώς όλο το μέρος  μέχρι τις πρώτες μεσημεριανές ώρες μοσχοβολά καφέ στη χόβολη- μην πάτε να σταθείτε όμως δίπλα στα ψαράδικα.

Νομίζω ότι από το πολύ κους κους και τις επαναλαμβανόμενες στάσεις έχει φτάσει μεσημέρι και οι φίλοι μας περιμένουν στα Λιοντάρια, αμφιταλαντευόμενοι αν θα πάμε για σουβλάκι στη Θράκα, ή θα καταλήξουμε στην Χάνδακως, για καφέ ή γρανίτα καρπούζι στη θρυλική Ουτοπία.

Τους αφήνω μάλλον γιατί δεν προλαβαίνω και πρέπει οπωσδήποτε να τα προφτάσω όλα. Γι αυτό κανονίζω βόλτα με τα αγαπημένα μου δίδυμα Γιάννη και Μανώλη (αφοί Μαθιουδάκη) στον Κούλε, πιθανόν να έρθει και ο Χαραλαμπάκης μαζί, αλλά ποτέ δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος με δαύτονε.

Φεύγω από την κεντρική πλατεία των Λιονταριών και απαξιώνω τελείως την οδό Δαιδάλου που βρίσκεται στο δεξί μου χέρι και μου φωνάζει “έλα για shopping therapy”. Στέκομαι  στο ύψος της περίστασης και κατεβαίνω την 25 ης αυγούστου, την οδό που μοιάζει με δύο αντικριστά παράθυρα για να κάνει ρεύμα βοριά και θαλασσινής αύρας.

Τα δίδυμα με περιμένουν μπροστά στην είσοδο του Κούλε, και με *ξανοίγουν με μισό μάτι γιατί για άλλη μία φορά τους έστησα.

Με ρωτούν τι θα κάνω Σαββατόβραδο και αν θα πάμε για καμία ρακί. Τους λέω ότι αποκλείεται ΣΚ γιατί έχω κανονίσει με Κορίνα για Ζαρό. Εκεί μας  περιμένει η μαμά Κατερίνα με Σαρικόπιτες , χοχλιούς γιαχνί και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Τελικά όλοι συμβιβάζονται με τη σημερινή μέρα ή μάλλον νύχτα.

Με ρωτούν αν θέλω να πάμε στο café Santan να δούμε την Ιωάννα να χορεύει και να πιούμε λίγο ναργιλέ. Ο Γιάννης διαφωνεί και προτείνει παγοποιείο για κανένα ποτό ή σχολαρχείο για τσίπουρα πίσω από την εκκλησία του Αγίου Τίτου.

Εγώ όμως θέλω να σερβίρω για μία τελευταία φορά στο Σιγά, μαζί με Μηνά, Ψηλό, Χρυσούλα  και την Φώτο στην κουζίνα. Και φυσικά όλους τους εκκεντρικούς και α.α  τακτικούς θαμώνες…

Γιατί η άκρη της μνήμης μου όσο γλυκανάλατο και γραφικό προς οικείους μπορεί να ακούγεται αυτό, σωριάζεται πάνω σε ένα ξύλινο πάγκο. Στον πάγκο του Κώστα του ιδιοκτήτη του “Σιγά- σιγά”, που κάθε τρεις το βράδυ είχε ποτίσει ρακές, κρασιά και σεβντάδες. Με κράμα ξύλου και ρακής πώς μπορεί να ξεχάσει;

Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ο προαναφερόμενος αντικατέστησε τον πάγκο επειδή είχε παλιώσει αρκετά. Ο καινούργιος όμως δεν του άρεσε και έτσι αποφάσισε να του προκαλεί καθημερινά και από μία αξιόλογη φθορά για να φτάσει τα standard του παλιού.

Γιατί τελικά ίσως αυτό να είναι που  μετράει. Οι πρώτες αγάπες, οι πρώτες εντυπώσεις και τα τελευταία αρώματα…

**********************************

παντέρμο=καϊμενο

ποθιάξεις=θα αρρωστήσεις

θρουλίδια=ψιχουλα, μικρά κομματάκια

ξανοίγουν=κοιτάνε

**********************************

Για το Γλυφάδα metropolitans: