Μάς ενημερώνει η ψυχολόγος, Αριάδνη Α. Λοράνδου
Υπάρχει μία δυσκολία όπου υψώνεται ανάμεσα σε έναν ενήλικο και σε έναν έφηβο η οποία εστιάζεται στην έλλειψη συνεννόησης. Αυτή η δυσκολία πηγάζει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής ενός παιδιού όπου οι γονείς δεν κουβέντιαζαν αλλά έκαναν κήρυγμα.
Όταν το κήρυγμα γίνεται το μέσο λύσης δυσκολιών μεταξύ γονέα και παιδιού, τότε παύει να υπάρχει σαφέστατα η κουβέντα, αλλά παύει και το παιδί να αναπτύσσει την προσωπικότητα του, παύει να γίνεται ένα σκεπτόμενο άτομο. Αντιθέτως, επιλέγει ακραίες αντιδράσεις έκφρασης, επιλέγει τον θυμό, δεν δημιουργεί, δεν επικοινωνεί.
Όπως κάθε άνθρωπος και ειδικότερα το παιδί εκφράζεται και πράττει με αξιοθαύμαστη ελευθερία, η οποία κάποιες φορές δημιουργεί σε εμάς τους ενήλικες άγχος και μία ακόμη «ευκαιρία» για κριτική και μάλωμα, όμως σε αυτό το σημείο και με αυτή την αντιμετώπιση, χάνεται η επαφή με το παιδί. Παρόλα αυτά, υπάρχει ο ιδανικότερος και πιο εύκολος τρόπος αντιμετώπισης διαφόρων καταστάσεων και αυτός είναι, η κουβέντα. Βέβαια, για να αναπτυχθεί μία κουβέντα χρειάζεται να υπάρχει θέληση, αποδοχή και ακοή! Ακούμε, δεχόμαστε, εξετάζουμε, κουβεντιάζουμε και ύστερα θέτουμε ερωτήματα προς το παιδί. Όλο αυτό το άνοιγμα συζήτησης, μας βοηθά να μάθουμε τι σκέφτεται, πως νιώθει και πως εκφράζεται, οπότε προλαβαίνουμε την γρήγορη και πολλές φορές λαθεμένη ή άδικη κριτική. Επιπλέον, όλα τα μέλη της οικογένειας γίνονται ομάδα και προσπαθούν να είναι ελεύθεροι ο ένας με τον άλλον, άρα ισότητα.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως λέξεις ή φράσεις όπως:
- Είναι άδικο
- Ντροπή σου
- Είσαι καλό παιδί
- Είσαι κακό παιδί
- Πάλι έκανες λάθος
- Δεν
- Μη, θα ήταν συνετό να τις αποφεύγουμε διότι το παιδί εγκλωβίζεται, σταματά να επικοινωνεί ή επικοινωνεί με τέτοιο τρόπο όπου δεν του επιτρέπει να είναι ήρεμο. Αντιθέτως, λέξεις όπως:
- Συμφωνώ
- Δεν συμφωνώ
- Μου αρέσει
- Έχεις κάποια ιδέα…
- Τι θα έλεγες εάν…, δημιουργούν ίσους όρους για ομαλή συνεννόηση.
Η λογική διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, η λογική του παιδιού διαφέρει επίσης, άρα χρειάζεται να την ανακαλύψουμε μέσα από την κουβέντα. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό σε αυτή τη λογική, απλώς υπάρχει μια διαφορετική άποψη. Ας σκεφτούμε, εμείς όταν βρισκόμαστε στη μέση μίας συζήτησης και ο συνομιλητής μας δεν είναι δεκτικός σε αυτό που μοιραζόμαστε, αντιθέτως γίνεται επικριτικός, πώς αισθανόμαστε, τι νιώθουμε, τι κάνουμε; Είναι αυτός ένας λόγος να σταματήσουμε την επικοινωνία, να γίνουμε και εμείς επικριτικοί όμως να μπορούμε να αλλάξουμε πλεύση λόγω ηλικίας ή εμπειριών; Ας σκεφτούμε τώρα το παιδί, πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγει από μία επίκριση επειδή είναι μικρό και βασίζει την ανάπτυξη του σε δύο βασικούς ανθρώπους της ζωής του.
Αυτό που ψάχνουμε όλοι οι άνθρωποι είναι η συνεργασία, αυτή μπορεί να υπάρξει όταν η κουβέντα γίνεται μέρος της καθημερινότητας μας. Δεν ψάχνουμε νικητές και ηττημένους. Περισσότερος χώρος για κουβέντα ισούται με λιγότερα λάθη και επειδή αυτό δεν είναι επιστήμη, θα μου άρεσε να αρχίσω από τώρα την κουβέντα.
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες.
